Lubię kiełkujący czosnek i jem go często. Wczoraj też jadłam. Posiałam na rabacie mnóstwo czosnku i rośnie pięknie. Jem też nać czosnku.
Izabella INDIANKA Redlarska
Piękne, barwne i pachnące ogrody to moje marzenie. Między innymi dlatego kupiłam na Mazurach ziemię, by móc się na niej ogrodowo realizować. Kocham kwiaty, warzywa, owoce, zioła. Uwielbiam spędzać czas w ogrodzie i na moich pachnących, kwietnych łąkach...
Lubię kiełkujący czosnek i jem go często. Wczoraj też jadłam. Posiałam na rabacie mnóstwo czosnku i rośnie pięknie. Jem też nać czosnku.
Izabella INDIANKA Redlarska
#DrzewaOwocowe, #Jabłoń, #JabłońWysokopienna, #sad, #SadIndianki, #OgrodyIndianki,
#RanchoDeRebelle, #RanchoNaMazurachGarbatych, #RanchoRomanticaRebelle, #sielanka
Izabella INDIANKA Redlarska

A+ Wysoki kontrast
Strona główna / Rośliny ozdobne / Buk pospolity, Fagus sylvatica - opis, odmiany, uprawa
Buk pospolity, Fagus sylvatica - opis, odmiany, uprawa
Buk pospolity jest naszym polskim drzewem o niezwykłej urodzie. Poznaj opis tego gatunku, posiadającego wiele ciekawych odmian, które nadają się zarówno do dużych parków jak i niewielkich ogrodów. Dowiedz się więcej o uprawie buka pospolitego, jego wymaganiach glebowych i środowiskowych. Dzięki naszym wskazówkom odniesiesz sukces w uprawie tego szlachetnego gatunku.

Buk pospolity - Fagus sylvatica
Buk pospolity - opis
Buk pospolity, łac. Fagus sylvatica, to nasze rodzime drzewo, które osiąga w Polsce północno-wschodnią granicę występowania. Należy do rodziny Fagaceae czyli Bukowate. Dorasta do 30-40 m wysokości, posiada gęstą i szeroką koronę, nisko osadzoną. Charakterystyczna kora buka jest cienka i gładka, słabo się regeneruje po jakimkolwiek uszkodzeniu. Dlatego często na bukach można spotkać wycięte inicjały lub inne wzory, które w skutek słabej regeneracji kory pozostają widoczne do końca dni tego wiekowego drzewa, które może dożyć nawet 350 lat!
Opis buka pospolitego to przede wszystkim opis liści, które są sezonowe, jajowate lub eliptyczne i prawie całobrzegie. Gdy podniesie się liść buka pospolitego pod światło można zobaczyć małe, białe włoski, które porastają cały brzeg liścia. Jest to charakterystyczna cecha opisowa buka pospolitego, po tym najłatwiej poznać, że jest to właśnie ten gatunek.
Buk pospolity posiada również bardzo charakterystyczne owoce, zwane buczyną. Są to orzeszki, zwykle po 2 sztuki w owłosionej okrywie, która dojrzewając rozchyla się na 4 części (płatki) uwalniając tym samym nasiona.
Buk pospolity bardzo późno wchodzi w stan wegetacji, dopiero późną wiosną. W jesieni liście przebarwiają się na żółty kolor. Często liście brązowieją i zostają na drzewie przez całą zimę aż do wiosny.
Buk pospolity - uprawa
Buk posiada dość duże wymagania siedliskowe. Preferuje gleby żyzne i świeże, gliniaste lub gliniasto piaszczyste. Nie lubi gleb wapiennych oraz zalewowych. Buk pospolity jest drzewem cienioznośnym. Bardzo dobrze reaguje na cięcie i strzyżenie, dlatego polecany jest na żywopłoty liściaste. Posiada niewielką zdolność do wydawania odrostów korzeniowych. W uprawie buka pospolitego należy uważać na majowe przymrozki, które mogą uszkodzić kwiaty i młode liście. W lecie należy go obficie podlewać, od czerwca.
Uprawa buka pospolitego najlepiej udaje się w klimacie nadmorskim, gdzie powietrze jest wilgotne. Nie znosi silnych mrozów. Dobrze uprawia się buk pospolity w miastach, znosi nawet silne zanieczyszczenie powietrza. Jeżeli ktoś chce przesadzić buk pospolity należy to robić wczesną wiosną, najlepiej z dużą bryłą korzeniową (szczególnie starsze okazy). Po przesadzeniu nie należy ciąć buka. Pamiętajmy również, iż przesadzony buk powinien być regularnie obficie podlewany, zwłaszcza w okresach suszy.
Buk pospolity - odmiany
Buk pospolity posiada wielostronne zastosowanie. Może być drzewem leśnym, parkowym, lub ozdobnym drzewem w ogrodzie. Ze względu na odporność na silne wiatry jest on doskonały na żywopłot czy szpaler przeciwwiatrowy. Doskonale ocienia ziemię, a także dostarcza żyznej próchnicy (tzw. ziemia bukowa). Dzięki tak wielu zaletom, buk pospolity doczekał się wielu interesujących odmian. Oto najczęściej sadzone odmiany buka pospolitego:
Buk pospolity 'Atropunicea' lub 'Purpurea' - odmiana buka pospolitego dorastająca do 20 m. Posiada zaokrągloną koronę oraz purpurowe liście, które przebarwiają się jesienią na pomarańczowo. Ze względu na rozmiary polecany do parków, lub dużych ogrodów.
Buk pospolity 'Aspleniifolia' - wolnorosnąca odmiana buka o szeroko rozpostartej koronie. Dorasta do 20-25 m wysokości przy 20 m szerokości. Liście zielone, powcinane w mniejszym lub większym stopniu. Odmiana wrażliwa na suszę i upały oraz wahania poziomu wód gruntowych.
Buk pospolity 'Pendula' - jedna z najpiękniejszych odmian o pokroju zwisającym. Osiąga 15-25 m wysokości i podobną szerokość. Liście zielone jak u gatunku. Niezwykle malownicza odmiana, ze względu na duże rozmiary polecana do założeń parkowych lub dużych ogrodów.
Buk pospolity 'Black Swan' - silnie rosnąca odmiana o stosunkowo wąskim zwisającym pokroju. Dorasta do 7 m wysokości i 2-3 m szerokości. Liście ciemno purpurowe.

Buk pospolity Fagus sylvatica 'Purple Fountain'
Buk pospolity 'Purple Fountain' - płacząca odmiana dorasta do 4-5 m wysokości i 1,5-2 m szerokości. Liście purpurowe. Nadaje się do mniejszych ogrodów.
Buk pospolity 'Purpurea Tricolor' - odmiana buka pospolitego o niezwykłych, różowo obrzeżonych purpurowych liściach. Dorasta do 30 m szerokości i wysokości. Szczególnie dekoracyjna jest na wiosnę gdy liście są młode. Bardzo ciekawa odmiana do zestawień kolorystycznych.
Buk pospolity 'Dawyck' - odmiana buka pospolitego o wąsko kolumnowym pokroju i zielonych liściach. Dorasta do 15 m wysokości i 3 m szerokości.
Buk pospolity 'Dawyck Gold' - odmiana różni się od Fagus sylvatica 'Dawyck' kolorem liści, które są złocisto żółte (szczególnie młode). Ze względu na barwę liści powinna rosnąć w miejscu nasłonecznionym.
Buk pospolity 'Dawyck Purple' - również kolumnowa odmiana z tym, ze liście są koloru purpurowego.
Buk pospolity 'Zlatia' - duże drzewo o szerokiej koronie, dorasta do 25 m szerokości i wysokości. Młode liście przez pierwsze 2-3 tygodnie złocistożółte potem przebarwiają się na zielono.
https://poradnikogrodniczy.pl/buk-pospolity-opis-odmiany-uprawa.php
Repelenty to substancje pochodzenia sztucznego lub naturalnego, które są obecnie powszechnie stosowane. Mają one za zadanie ochraniać człowieka, zwierzę lub roślinę przed szkodnikami1. W przypadku ludzi stosowane są różnego rodzaju spraye mające chronić nas przed komarami oraz kleszczami. W przypadku zwierząt najczęściej spotykamy się z kroplami, obrożami, a w ostatnim czasie także z tabletkami nasyconymi odpowiednim środkiem, którego zadaniem jest odstraszające działanie na ektopasożyty, np. pchły, kleszcze czy świerzbowce.
W środkach tych stosuje się substancje chemiczne wytworzone sztucznie przez koncerny farmaceutyczne. W niewielkim odsetku repelentów można doszukać się substancji pochodzenia naturalnego. Przy rosnącej obecnie świadomości szkodliwości substancji sztucznych oraz ogólnoświatowym trendzie odchodzenia od ich stosowania, warte uwagi są środki pochodzenia naturalnego. Mogą okazać się alternatywą w kwestii ochrony przed ektopasożytami zwierząt domowych. Tym bardziej że stosowanie produktów pochodzenia naturalnego jest powszechnie uważane za bezpieczne.
WŁAŚCIWOŚCI BIOLOGICZNE
Organy nadziemne orzecha włoskiego, a w szczególności jego liście oraz łupiny owoców, przesycone są znaczną ilością związków aromatycznych – olejków eterycznych. Są to lotne związki organiczne, które w zależności od swojego składu i gatunku owada, na jaki oddziałują, mogą pełnić różne funkcje – od repelentów, poprzez komunikatory chemiczne, aż do substancji wabiących2. Juglon, czyli organiczny związek chemiczny występujący przede wszystkim w liściach, korzeniach i łupinach orzechów, jest jedną z najsilniejszych naturalnych substancji przeciwpasożytniczych. Poza tym oczyszcza organizm z toksyn dzięki swoim właściwościom chelatującym (wiąże metale ciężkie i ułatwia wydalanie ich z organizmu). Potwierdzono również jego działanie antyoksydacyjne3.
Bezpieczeństwo tego surowca jest potwierdzone wieloletnim, tradycyjnym stosowaniem4, 5, zarówno wewnętrznym, jak i zewnętrznym (zewnętrzne stosowanie liścia orzecha włoskiego na skórę w zalecanych przez Komisję Europejską wskazaniach i zakresie dawkowania). Co więcej, żaden ze składników tego produktu, obecny w stężeniach powyżej 0,1%, nie został określony przez IARC (International Agency for Research on Cancer) jako prawdopodobny, możliwy lub potwierdzony czynnik rakotwórczy dla ludzi.
WSTĘPNE OBSERWACJE
Wstępne obserwacje prowadzone były od późnej wiosny (druga połowa maja) 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku. Grupę badawczą stanowiło pięć psów rasy beagle – cztery suki i jeden pies (niespokrewniony z sukami).
Celem obserwacji było wykazanie właściwości odstraszających orzecha włoskiego w stosunku do kleszczy oraz pcheł. Do tego celu wykorzystywane były świeżo zerwane liście orzecha. Liście tuż po zerwaniu zostały rozgniecione ręcznie, a następnie nacierano nimi psy w okolicach kręgosłupa, karku, głowy za uszami oraz w okolicach podłopatkowych. Na jednego psa zużywano ok. trzy listki. W okresie jesiennym używano liści zerwanych latem i przechowywanych w próżniowych workach w temperaturze ok. 5°C. Metoda aplikacji nie zmieniała się.
Kontrola stanu sierści i skóry pod kątem obecności pasożytów odbywała się dwa razy dziennie – rano przy świetle dziennym i wieczorem przy świetle sztucznym – z wykorzystaniem testu grzebieniowego i badania poprzez omacywanie. Kontrolę przeprowadzały niezależnie od siebie dwie osoby.
WYNIKI OBSERWACJI
Ze wstępnych obserwacji wynika, że substancje zawarte w liściach orzecha włoskiego skutecznie wpływają repelencyjnie na pchły i kleszcze. Psy podczas spacerów po terenach leśnych i łąkach oraz podczas kontaktów z psami mającymi pchły nie były atakowane przez te ektopasożyty.
Warto zaznaczyć, że substancje liści orzecha włoskiego nie wpływały na zmiany behawioru zwierząt ani nie wywoływały odczynów alergicznych. Niewielka ilość soku z używanych liści nie doprowadzała do odbarwienia sierści.
Istotny jest również czas działania substancji zawartych w liściach orzecha włoskiego. Mianowicie od czasu aplikacji działały one ok. dwóch tygodni lub do momentu namoknięcia sierści bądź zmycia wodą.
https://www.animal-expert.pl/artykul/przeciwpasozytnicze-wlasciwosci-orzecha-wloskiego
https://niepodlewam.pl/sadzenie-orzecha-wloskiego-termin-ziemia-stanowisko/
https://niepodlewam.pl/orzechy-wloskie-rozmnazanie-z-nasion/
Ciekawe czy bez zimowania wzejdą?
Izabella INDIANKA Redlarska
Zalecanym terminem sadzenia leszczyny jest druga połowa października. Krzewy przesadzane jesienią łatwo się ukorzeniają, ale podczas ostrej zimy mogą przemarznąć, dlatego wymagają kopczykowania. Sadzenie wiosenne przeprowadzamy natomiast jak najwcześniej po rozmarznięciu gleby, gdy zawiera ona jeszcze dużo wody. Wadą tego terminu jest konieczność częstego podlewania młodych leszczyn. Podczas suchej wiosny należy nawadniać je co 10 dni, przeznaczając na każdy krzew minimum 8 l wody.
Najlepiej przyjmują się sadzonki dwuletnie, o wysokości 70-90 cm i grubości 7-12 mm. Odmiany słabo rosnące sadzimy w rozstawie 5 x 3 m, a cechujące się silnym wzrostem – 6 x 4 m. Odległości zmniejszamy, jeśli podłoże jest ubogie i zwiększamy w przypadku gleb żyznych.
Dół przygotowany pod leszczynę powinien mieć wymiary 50-60 x 50-60 cm. Podczas kopania odkładamy na bok najżyźniejszą, wierzchnią część gleby, a następnie usypujemy z niej kopczyk na dnie. Na nim rozkładamy korzenie krzewu. Po sadzeniu warto uformować wokół młodej leszczyny misę, w której będzie się zbierać woda. Na koniec ściółkujemy krzew korą, torfem lub agrowłókniną.
Pamiętajmy, że większość leszczyn jest obcopylna i do owocowania potrzebuje zapylacza innej odmiany.
Rozmnażanie generatywne
Późną jesienią sadzimy orzechy laskowe wprost do gruntu lub – jeśli na terenie sadu występują myszy albo nornice – do skrzynek. Stratyfikacja powinna trwać 90 dni. Przez ten czas przechowujemy orzechy w temperaturze 2-4°C, przy wilgotności sięgającej 90%. Poleca się trzymanie ich w drewnianej skrzynce, w czystym piasku zmieszanym z torfem. Orzechy układamy warstwami – między kolejnymi poziomami powinny znajdować się dwucentymetrowe warstwy przepuszczalnej mieszaniny. Wiosną przenosimy skrzynkę do cieplejszego pomieszczenia, aby orzechy zaczęły kiełkować. Dobrym pomysłem jest rozsadzenie ich do osobnych doniczek, które następnie zakopujemy na rozsadniku w rozstawie 10-12 x 30-40 cm, na głębokości 4-5 cm. Podłoże wokół siewek regularnie odchwaszczamy i spulchniamy.
Pozyskane w ten sposób młode leszczyny nie powtarzają cech roślin matecznych, dlatego w uprawie amatorskiej częściej stosuje się metody rozmnażania wegetatywnego.
Rozmnażanie wegetatywne
1. Odrosty korzeniowe
Oddzielanie pędów wybijających z korzeni to najłatwiejszy sposób rozmnażania leszczyny. Wiosną zamiast wyrywać odrosty, odginamy najsilniejsze z nich. Przestrzeń między nowymi pędami a rośliną mateczną przysypujemy próchnicą lub torfem. Jesienią odcinamy ukorzenione odrosty i przenosimy je na miejsca docelowe bądź – jeśli wykształciły słabe systemy korzeniowe – na rozsadnik.
2. Podział
Silnie rozrośnięte krzewy odmładzamy, wykopując i dzieląc ich bryły korzeniowe. Starajmy się, by każda z części miała silnie rosnące pędy i dobrze rozwinięty system korzeniowy. Pamiętajmy jednak, że pozyskane w ten sposób sadzonki są narażone na infekcje, ponieważ ich korzenie zostały okaleczone. Nie dzielimy nigdy starych i słabo rosnących krzewów, gdyż uzyskamy z nich materiał niskiej jakości.
3. Odkłady
Leszczynę możemy rozmnażać przez odkłady pionowe i poziome. Pierwszy sposób pozwala na uzyskanie jednej sadzonki z jednego pędu. Wiosną lub jesienią spulchniamy podłoże wokół krzewu i wykopujemy dołek o głębokości 15 cm, który zaprawiamy torfem, kompostem lub rozłożonym obornikiem. Wybrany pęd przyginamy i wykonujemy podłużne nacięcie na części, która ma znaleźć się pod ziemią. Następnie mocujemy pęd w podłożu za pomocą kawałka nierdzewnego drutu, wygiętego w podkówkę, i zasypujemy dołek. Aby pęd rozwinął własny system korzeniowy, jego górna część musi rosnąć pionowo, dlatego przywiązujemy wierzchołek do podpórki.
Odkład poziomy pozwala uzyskać kilka sadzonek z jednego pędu. Wczesną wiosną, przed fazą nabrzmiewania pąków, układamy długie pędy leszczyny w płytkich rowkach i przyszpilamy je drutami. Ponad ziemię powinien wystawać tylko kilkucentymetrowy wierzchołek każdego pędu. Odkłady przykrywamy cienką warstwą ziemi kompostowej lub innego przepuszczalnego materiału dopiero, gdy pąki zaczną się rozwijać. Kiedy odrosty osiągną długość 8-10 cm, przysypujemy je do 2/3 wysokości. Zabieg ten sprzyja rozwojowi korzeni. Powtarzamy go co kilkanaście dni, aż odcinki obsypane ziemią będą miały co najmniej 15 cm.
Pamiętajmy, że rośliny, które nie rozwinęły jeszcze silnego systemu korzeniowego, wymagają regularnego podlewania.
Jesienią rozgarniamy ziemię i sprawdzamy stan korzeni naszych odkładów. Jeśli są silne, odcinamy je od krzewu matecznego, w przypadku odkładu poziomego dzielimy na pojedyncze sadzonki, i przenosimy na rozsadnik. Dopiero po dwóch latach wysadzamy młode leszczyny do gruntu.
https://budujesz.info/artykul/skuteczne-sadzenie-i-rozmnazanie-leszczyny-orzecha-laskowego,1285.html
Posiane orzechy laskowe dopiero w przyszłym roku wykiełkują.
INDIANKA
#FrugalLiving, #oszczędzam, #RanchoDeRebelle,
#GospodarnaIndianka, #BorówkaAmerykańska
Posadziła też skiełkowany bób.
#FrugalLiving
Wczoraj Indianka posiała brzoskwinie.
Nasiona pozyskała za darmo z owoców wyrzuconych przez Biedronkę. Pewnie długo trzeba będzie poczekać, aż z tych nasion wyrosną drzewka i zaowocują, ale to nic. Ważne, że będą drzewka i własne owoce, a najfajniejsze w tym jest to, że pozyskane za darmo, dzięki indiańskiej umiejętności oszczędnego gospodarowania dostępnymi zasobami Ziemi. 😎👌
Nad melonem to ja się zastanowię mocno, bo szczypie mnie język po nim.
Zebrałam mnóstwo świeżych nasion, ale już jest za późno żeby go posiać, a ten co wcześniej wysiałam z torebek to nie wzeszedł.
W tym roku jest zimna wiosna, a lato ma być krótkie, więc słabo melon by rósł.
Za to mam mnóstwo cukinii posianej. Wyrasta też dynia i rosną ogórki.
Warto posiać buraki.
Izabella INDIANKA Redlarska
Izabella INDIANKA Redlarska
Jagoda kamczacka, znana również pod inną nazwą jako suchodrzew jadalny, pochodzi z klimatu umiarkowanego, więc od kilku lat jest też z powodzeniem uprawiana w Polsce. Ta długowieczna roślina jest bardzo dekoracyjna, wyjątkowo odporna na mróz i choroby oraz łatwa w uprawie.
Ponadto jest jednym z najwcześniej owocujących krzewów, dzięki czemu jej smacznymi owocami o leczniczych właściwościach możemy cieszyć się już wiosną, jeszcze przed wczesnymi truskawkami.
Krzewy suchodrzewu jadalnego nadają się do małych ogródków działkowych i przydomowych. To tylko niektóre z powodów, dla których warto posadzić ją w swoim ogrodzie. Przedstawiamy najważniejsze informacje, które należy wiedzieć o sadzonkach jagody kamczackiej, przygotowując się do jej uprawy.
Jakie sadzonki kupić?
Krzewy jagody kamczackiej są produkowane i sprzedawane w pojemnikach. Materiał do nasadzeń jest dostępny w sprzedaży niemal przez cały okres wegetacyjny rośliny, od wczesnej wiosny do jesieni. Należy go kupować jedynie z wykwalifikowanych szkółek, ponieważ rośliny muszą posiadać etykietę potwierdzającą nazwę odmiany, dzięki czemu mamy pewność, że powstały z rozmnażania wegetatywnego. W hodowli owocowej nie zaleca się kupować krzewów rozmnażanych z nasion, ponieważ ich owoce będą zbyt gorzkie, by nadawać się do jakiegokolwiek spożycia, nawet po przetworzeniu. Sadzonką może być już roślina o kilku pędach długości 15-20 cm.
Kiedy sadzić?
Najlepszym terminem sadzenia jagody kamczackiej do gruntu jest wczesna wiosna, ponieważ krzewy intensywnie rosną właśnie wczesną wiosną, a wegetację praktycznie kończą już pod koniec czerwca. Dzięki temu ten termin sadzenia zapewnia lepsze ukorzenianie się rośliny i szybszy jej wzrost w pierwszym roku po posadzeniu.
Gdzie sadzić?
Jagoda kamczacka preferuje stanowiska słoneczne lub lekko zacienione. Nie ma dużych preferencji glebowych. Rośnie i plonuje nawet na słabszych ziemiach, najlepiej jednak owocuje na żyznych, próchnicznych, umiarkowanie wilgotnych i lekko kwaśnych glebach, na poziomie 5,5-6 pH. Najlepsze są gleby piaszczysto-gliniaste i średniozwięzłe. Krzewy są wytrzymałe zarówno na suszę, jak i na duży mróz, kwiaty wytrzymują wiosenne przymrozki do -8o C, a cała roślina nawet do -40o C.
W przypadku gleb mało nasłonecznionych i suchych lub w okresie długotrwałej suszy owoce są mniejsze i bardziej gorzkie. Nie można sadzić krzewów jedynie na glebach o odczynie zasadowych, gdyż nie przyjmują się na nich i szybko zamierają. Wybierając miejsce uprawy, należy pamiętać o tym, że jest to roślina długowieczna, która może niekiedy rosnąć na jednym miejscu więcej niż 30 lat.
Jak sadzić?
Stanowisko, na którym będzie rosnąć, należy wcześniej bardzo obficie nawieźć kompostem i przekopać wraz z wierzchnią warstwą gleby. Przed posadzeniem pojemniki z roślinami można umieścić na kilka minut w wodzie, tak by łatwiej było je wyjąć. Następnie należy delikatnie rozluźnić bryłę korzeniową i posadzić rośliny w wykopane dołki, większe i szersze niż pojemniki, ok. 3-4 cm głębiej niż rosły w pojemnikach. W rzędzie można sadzić je co 0,7-1 m, a rozstawa między rzędami powinna wynosić 2-2,5 m. Dobrze jest używać preparatu ukorzeniającego, by szybciej i skuteczniej pobudzić sadzonki do wypuszczenia korzeni.
czytaj dalej...
1 2 3 4 Następna
Zobacz także
Jak prawidłowo uprawiać jagodę kamczacką? Odpowiadamy!
Jagoda kamczacka - przedstawiamy najlepsze odmiany!
Jak właściwie przycinać jagodę kamczacką? Podpowiadamy!
Sadzenie jagody kamczackiej jest proste! Przekonaj się!
Przycinanie i formowanie agrestu - podstawowe zasady
Śliwa japońska - polecane odmiany i zasady uprawy
MORELE
Jakie sadzonki moreli warto wybrać? Sprawdź!
POZIOMKI
Jakie sadzonki poziomek wybrać? Odpowiadamy!
CZEREŚNIE
Sadzonki czereśni - radzimy, jak kupić najlepsze drzewka
ŻURAWINA
Sadzonki żurawiny - co trzeba o nich wiedzieć? Podpowiadamy!
Sadownictwo
Żurawina
Agrest
Aronia
Śliwy
Borówka amerykańska
Brzoskwinie
Choroby drzew i krzewów
Cięcie drzew i krzewów
Cytryniec chiński
Czereśnie
Grusze
Jabłonie
Jagoda kamczacka
Jeżyna
Kolcowój, jagody goji
Leszczyna (Orzech laskowy)
Maliny
Morele
Nawożenie drzew i krzewów
Orzech włoski
Pigwa
Porzeczka
Poziomki
Rozmnażanie drzew i krzewów
Sadownictwo
Szkodniki drzew i krzewów
Truskawki
Wiśnie
Winorośl
JAGODA KAMCZACKA
Jagoda kamczacka - przedstawiamy najlepsze odmiany!
JAGODA KAMCZACKA
Jagoda kamczacka Atut – polska odmiana o smacznych owocach
JAGODA KAMCZACKA
Jagoda kamczacka Wojtek – rodzima plenna odmiana
JAGODA KAMCZACKA
Jagoda kamczacka Czelabinka – najwcześniej owocująca odmiana suchodrzewu
CIĘCIE DRZEW I KRZEWÓW
Jak właściwie przycinać jagodę kamczacką? Podpowiadamy!
NAWOŻENIE DRZEW I KRZEWÓW
Nawożenie jagody kamczackiej – ważny zabieg
https://www.rynek-rolny.pl/artykul/sadzonki-jagody-kamczackiej-podpowiadamy-jakie-kupic.html
Roślina kosmetycznaEdytuj
Wyciągi są wykorzystywane do wytwarzania maseczek kosmetycznych i kremów. Szczególnie bez czarny nadaje się do pielęgnacji skóry starzejącej się, gdyż działa zmiękczająco, przeciwzmarszczkowo i wybielająco[6].
Roślina ozdobnaEdytuj
Czasami bywa uprawiany w parkach i przydomowych ogródkach jako krzew ozdobny, zwłaszcza odmiany ozdobne. Walorami krzewu są piękne kwiatostany, a także owoce[52]. U odmian także oryginalne ubarwienie liści (purpurowe, zielono-białe, zielono-żółte) i ich kształt (silnie zwężone listki)[33]. Ma walory nie tylko dekoracyjne – zapach czarnego bzu odstrasza szczury i myszy, a także owady[6].
Roślina jadalnaEdytuj
Owoce nie nadają się do spożycia na surowo. Jednak z dojrzałych owoców można robić konfitury, dżemy, kisiele, soki, wino, można je także suszyć. Zawierają cukry, witaminy (głównie B i C), kwasy organiczne i inne związki[6]. Muszą być jednak dojrzałe i ugotowane, gdyż gotowanie usuwa zawartą w nich truciznę[25].
Kwiaty o smaku cytrynowym są składnikiem rozmaitych sałatek[53]. Wraz z fenkułem włoskim i anyżem gwiaździstym kwiat bzu stanowi podstawowy składnik włoskiego likieru sambuca[54].
Inne zastosowaniaEdytuj
Soku z owoców używano dawniej do farbowania brwi i rzęs, podbarwiania win oraz farbowania jedwabiu na oliwkowo[6].
Gąbczasty rdzeń pędów używany był w technice mikroskopowej do sporządzania preparatów, a w zegarmistrzostwie do czyszczenia delikatnych mechanizmów[6].
Owoce są pokarmem ptaków leśnych[16].
Z pędów (gałązki z liśćmi) otrzymuje się wywary używane do ekologicznego zwalczania kretów, norników, rolnic, bielinka kapustnika i mszyc[18].
Izabella INDIANKA Redlarska
#ogórki #OgórekIkar #Ikar #siewki #rozsada
Izabella INDIANKA Redlarska
Izabella INDIANKA Redlarska
Dynie siałam po 2 nasiona, bo w dużych doniczkach i rosną jako pędy więc ich rozdzielać nie będę, a cukinie po jednym nasionku, bo doniczki mniejsze no i cukinia tworzy szeroką rozetę.
Dynie posiałam w kolorowych doniczkach, a cukinię w czarnych, sztywnych.
Miękkie czarne doniczki są zarezerwowane dla ogórków.
Dzisiaj kończę siew cukinii i posieję ogórki.
#cukinia
#siew
#RanchoRomanticaRebelle
Izabella INDIANKA Redlarska
Posiałam mnóstwo nasion dyni - słodkiej, bardzo smacznej na surowo i do zup. Uwielbiam słodycze, więc będę jeść słodkie dynie przez cały rok. Podzielę się też z Brunhildą oraz z moją rodziną, a przede wszystkim z moimi zwierzętami. Kury uwielbiają dynie i cukinie, nawet koty lubią, a po upieczeniu także psy.
Do doniczek nasypałam bardzo żyznej ziemi z przekompostowanym obornikiem. Nasiona przed wysianiem wczoraj namoczyłam w ciepłej wodzie i dzisiaj już część kiełkowała! 😁👌
Doniczki trafią do domu, dopóki istnieje groźba przymrozków. Gdy sadzonki wyrosną, przesadzę je na miejsce stałe, ale nie wcześniej niż po 20 maja.
Izabella INDIANKA Redlarska
Izabella INDIANKA Redlarska